Cut Scene | Gravity 04
"ปล่อยนะคุณแจบอม!"
ผมพยายามขัดขืนลำแขนแกร่งที่โอบรัดร่างของผมแน่นราวกับคีมล็อค มันทั้งอึดอัดและเจ็บไปทั้งส่วนแขน ทว่าแจบอมกลับไม่สนใจเสียงของผมเลยแม้แต่น้อย
"ฉันเคยเตือนนายแล้วนะ แต่นายยังดื้อด้านเอง "
.
.
.
"งั้นฉันจะถือว่านายยังต้องการ...จูเนียร์!"
ร่างหนาซุกไซร้ซอกคอของผมอย่างบ้าคลั่ง ริมฝีปากขบเม้มอย่างหื่นกระหายจนผมเจ็บไปหมดทั้งลำคอ เขาก้าวขาถอยไปที่เตียงและใช้แขนดึงตัวผมให้เดินตามไปอย่างไม่สามารถขัดขืน
อิมแจบอมทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงและดึงตัวผมให้นั่งลงบนตักของเขา ความแข็งและพองใหญ่ที่กำลังตื่นตัวทิ่มอยู่ใต้กางเกงจนผมขนลุกวาบ มือหนาดึงชุดนอนตัวบางของผมจนมันฉีกขาดเป็นส่วนๆ กระดุมทุกเม็ดร่วงหล่นลงไปที่พื้นในทันทีแม้เขาออกแรงดึงเพียงไม่มาก น้ำตาผมไหลคลอพร้อมกับเสียงสะอื้นร้องขอให้เขาหยุดการกระทำดังระงมไปทั่วห้อง แต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งแรงอารมณ์ของอิมแจบอมลงแม้แต่น้อย เขายกตัวผมลงจากตักก่อนจะกดไหล่ผมจนแผ่นหลังแนบสนิทไปกับที่นอน ร่างหนาตรงขึ้นมาคร่อมบนตัวผมก่อนจะกดจูบลงมาบนหน้าอกเปลือยเปล่าของผม เขาไล้ริมฝีปากไปตามอกของผมช้าๆก่อนจะใช้ลิ้นสัมผัสกับจุดรวมประสาทบริเวณหน้าอก ลิ้นเรียวไล้วนไปเรื่อยๆจนผมเสียวซ่าน ความโหวงเหวงบริเวณท้องน้อยทำให้ผมต้องกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น ผมปวดหนึบบริเวณส่วนกึ่งกลางของลำตัว และรู้สึกได้ว่ามันกำลังตื่นตัวด้วยสัมผัสที่แจบอมพยายามปลุกเร้า ผมพยายามห้ามความรู้สึกไม่ให้เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขาทว่าตอนนี้หัวของผมมืดตึบไปเสียหมด
"คุณแจบอม ย..อย่า อ๊า"
ผมเผลอร้องครางออกมาเมื่อเขาถอดกางเกงของผมออกและหยอกเย้ากับแกนกลางลำตัวของผม ทุกอย่างรวดเร็วจนผมยั้งตัวไม่อยู่ ในตอนแรกผมพยายามขัดขืนเขาอย่างสุดชีวิตทว่าแรงของผมกลับทำอะไรกายหนาของเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
ฝ่ามือหยาบที่ผมเคยรังเกลียดตอนนี้กำลังครอบครองแกนกายของผมก่อนจะรูดรั้งมันด้วยความถี่จนผมตัวเกร็ง มือผมจิกเข้ากับผ้าปูที่นอนเพื่อคลายความเสียวซ่าน
"อะ อ๊ะ จ..แจบอม อ๊า "
ผมกัดริมฝีปากแน่นเมื่อเผลอครางชื่อของเขาออกมาอย่างน่าอาย
"หุบปากทำไมล่ะ เรียกชื่อฉันต่อสิ "
มือหนาอีกข้างบีบแก้มของผมให้ปากเปิดออก ในขณะที่มืออีกข้างยังไม่ละออกจากกึ่งกลางลำตัวของผม
ผมยังคงปิดปากแน่นและพยายามระงับอารมณ์ ทว่าเสียงครางอื้ออึงยังคงดังในลำคออย่างน่าอาย และดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมทำจะเป็นผลเมื่อแจบอมละมือออกจากผม แต่นั่นกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก ร่างกายของผมต้องการปลดปล่อย...
"นายกล้าขัดคำสั่งฉันใช่ไหมจูเนียร์ "
เขาพูดด้วยน้ำเสียงขุ่น ก่อนจะดึงตัวผมให้ลุกขึ้นจากเตียง สองขาก้าวไปตามแรงลากอย่างโซซัดโซเซก่อนที่เขาจะเหวี่ยงร่างของผมไปบนโซฟาหนังตัวนั้น แม้ห้องจนถูกปกคลุมด้วยความมืดจนมองไม่เห็นแต่ผมยังจำสัมผัสของมันได้ดี
ข้อมือของผมถูกพันธนาการไว้อีกครั้งด้วยเชือกนั่น ครั้งนี้เขามัดมันแน่นขึ้นกว่าเดิมจนผมปวดกระดูก เขามัดผมทิ้งไว้อย่างนั้นก่อนจะเดินหายไปสักพัก ผมใช้จังหวะนั้นดิ้นรนที่จะแกะปมเชือกที่มัดแน่นออก ทว่ามือหนากลับตรงมากระชากผมไว้ ก่อนที่จะใช้ผ้าผืนยาวผูกรอบดวงตาของผม
ผมยังจำสถานการณ์แบบนี้ได้เป็นอย่างดี
ผมยังจำสถานการณ์แบบนี้ได้เป็นอย่างดี
"คุณแจบอม อย่าทำแบบนั้นกับผมอีกเลยนะ ผมขอร้อง"
ผมอ้อนวอนอีกครั้งพร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกมา ทว่ามันกลับถูกผ้าปิดตาซับไว้เหมือนครั้งนั้นไม่ผิดเพี้ยน ร่างกายของผมสั่นเทาและมีแต่ภาพวาดนั่นเต็มหัวของผมไปหมด มันทำให้ผมสมเพชตัวเองจนแทบไม่อยากให้ใครเห็นมัน
"หึ! ฉันไม่มีอารมณ์มาวาดรูปนายตอนนี้หรอกนะ"
น้ำเสียงเย้ยหยันดังออกมาจากคนตรงหน้า ถึงผมจะไม่เห็นหน้าเขาแต่ฟังจากน้ำเสียงเขาคงรู้สึกสมเพชผมจับใจ ฝ่ามือหยาบกระด้างจับผมให้อยู่ในท่าคุกเข่าเหมือนตอนนั้นอีกครั้ง
"แล้วคุณทำแบบนี้กับผมทำไม"
"ฉันก็แค่จะลงโทษที่นายขัดคำสั่งฉัน"
สิ้นเสียงเยือกเย็น ไม้เรียวแข็งถูกฟาดมาที่บั้นท้ายเปลือยเปล่าของผมในทันที ก่อนจะตามด้วยความเจ็บแสบที่แล่นริ้วไปทั่วจนผมขนลุก น่าแปลกที่มันเจ็บแต่ผมกลับรู้สึกเสียวซ่านอย่างน่าประหลาด เหมือนร่างกายของผมต้องการให้เขาฟาดมันลงมาอีกครั้ง และดูเหมือนว่าคำขอในใจของผมจะสื่อไปถึงเขาเมื่อไม้เรียวฟาดผ่านอากาศจนเกิดเสียง ก่อนจะหวดลงที่บั้นท้ายของผมอีกครั้งอย่างเต็มแรง
"อ๊า"
ผมหลุดร้องออกมาอีกครั้ง แต่ผมกลับแปลกใจที่มันไม่ใช่เสียงร้องแห่งความเจ็บปวด
"เรียกชื่อฉัน จูเนียร์!"
ไม้เรียวถูกฟาดมาที่บั้นท้ายของผมอีกครั้ง พร้อมกับคำสั่งที่หนักแน่นเพื่อกระตุ้นให้ผมทำตาม
"อ๊า ค..คุณแจบอม"
ร่างกายผมกระตุกเกร็งก่อนที่ความคับแน่นจะถูกปลดปล่อยออกมาด้วยน้ำสีขาวขุ่นที่เปรอะเลอะเบาะจนผมตกใจ
ทำไมความเจ็บปวดถึงทำให้ผมมีความสุข...
"หึ! นายยังเหมือนเดิมนะจูเนียร์"
อิมแจบอมพูดพลางกดหลังผมให้นอนคว่ำลงไปบนโซฟาในขณะที่ข้อมือของผมถูกเชือกรั้งให้ยกสูง มือหยาบยกจับสะโพกของผมให้แอ่นขึ้นด้วยความรุนแรงจนผมต้องยอมทำตามอย่างจำยอม อิมแจบอมไล้มือลงมาที่บั้นท้ายของผมก่อนจะขยำมันอย่างไม่ปราณี เล็บแหลมจิกไปบนเนื้อของผมที่มีรอยช้ำจากการถูกฟาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"เจ็บ..ผมเจ็บ"
ผมเจ็บจนต้องร้องระบายออกมา แต่กลับได้ยินเพียงเสียงครางในลำคอเป็นสัญญาณตอบกลับ ผมถูกมือของเขาคลึงบั้นท้ายจนเขาพึงพอใจและละมือออกจากมัน ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เขาหยุดการกระทำนั้นทว่าความคับแน่นของนิ้วมือที่สอดแทรกเข้ามาในตัวของผมกลับทำให้ผมต้องร้องดังกว่าเดิม
"อ๊ะ! เจ็บ...ผมเจ็บ อย่าทำนะคุณแจบอม ผมขอร้อง!"
เสียงขอร้องของผมยังคงไร้ค่าสำหรับเขาเช่นเคย นิ้วเรียวยังคงสอยถี่อย่างไม่ยั้งความเร็ว ก่อนที่เขาจะเพิ่มจำนวนนิ้วเข้ามาเพิ่มความเจ็บและจุกให้ผม
"อ๊ะ อะ อ๊ะ อ๊า"
เขาถอนนิ้วออกจากตัวผม ก่อนที่จะสอดสิ่งที่ใหญ่กว่านั้นเข้ามาแทนที่ ผมได้ยินเสียงคำรามอย่างพึงพอใจมาจากเขา ทว่าช่วงล่างของผมกลับคับแน่นจนผมแทบทนไม่ไหว สะโพกของเขาเริ่มขยับเข้าออกเนิบนาบต้นขาแข็งกระทบกับบั้นท้ายของผมจนเกิดเสียงน่าแขยงไปตามจังหวะการขยับของเขา เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมาพร้อมกับอัตราการเต้นของหัวใจที่เพิ่มขึ้นสูง ร่างกายของผมไหวเอนไปตามแรงกระแทกเมื่อเขากระทั้นมันเข้ามาเสียดสีกับช่องทางคับแคบในตัวผม
"ฮื้ม! จูเนียร์ "
สะโพกหนาเริ่มขยับเข้าออกด้วยจังหวะที่รุนแรงและป่าเถื่อน น้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดทว่าในใจของผมกลับร้องขอให้เขากระทั้นมันเข้ามาแรงอีก
"อ่ะ อ๊ะ อ๊า อา "
ความเจ็บเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านเมื่อแกนกายแข็งขืนกระแทกเข้ามาในตัวผม กระตุ้นให้ผมร้องครางออกมาอย่างลืมอาย เนื้อตัวผมกระตุกเกร็งอีกรอบก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาอีกครั้ง
"ฮืม!...อ๊า "
อิมแจบอมกระแทกเข้ามาเต็มแรงพร้อมส่งเสียงคำรามอย่างพึงพอใจก่อนที่ความอุ่นร้อนจะถูกพ่นเข้ามาในตัวของผม ผมเผลอหลับตาพริ้มราวกับมันเป็นความสุขสมที่ผมต้องการ
เขาค้างไว้นานก่อนจะถอนมันออกและปล่อยสะโพกของผมลง ร่างของผมทรุดนอนลงบนโซฟาด้วยความอ่อนล้า เหงื่อไหลชะโลมกายพร้อมกับความหอบถี่ที่ผมแสดงมันออกมาอย่างไม่สามารถปิดบัง
#ฟิคปิดตา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น