ปาร์คจินยองสาวเท้าเข้าไปใกล้เตียงนอนอย่างเชื่องช้า ปากอิ่มสีพีชระบายยิ้มหวานให้คนขี้งอนที่นอนอยู่ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนปลายเตียงอย่างเนิบนาบ มือเรียวจัดแจงปลดกระดุมเสื้อสามเม็ดบนของตัวเอง เผยให้เห็นอกขาวเนียนและตุ่มไตสีหวาน ก่อนจะจัดการกับกระดุมกางเกงและถอดมันลงไปกองบนพื้น เหลือแค่อันเดอร์แวร์สีขาวสะอาด
"แจบอม! จะไม่ตื่นจริงหรอ?"
พูดพลางสอดมือไปใต้ผ้าห่มและลูบไล้ต้นขาของอีกฝ่ายช้าๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกยิ้มเมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของแจบอม
ตัวของอิมแจบอมเริ่มเกร็งจากการพยายามกลั้นอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นที่ขมับก่อนจะไหลย้อยมาตามโครงหน้าคม
"ยังไม่ตื่นใช่มั้ยแจบอม ได้!!"
พรั่บ!
"อ๊า!!"
ร่างเล็กพลิกตัวขึ้นไปนั่งคร่อมบนร่างของอิมแจบอม ก่อนจะเผลอครางเสียงหลงเมื่อบั้นท้ายสัมผัสเข้ากับแกนกายภายใต้กางเกงของอิมแจบอมที่กำลังตื่นตัว
"โอ๊ย!! ฉันไม่ไหวแล้วจินยอง"
สุดท้ายร่างสูงที่นอนแน่นิ่งก็ทนไม่ไหว เขาดันตัวเองให้ลุกขึ้นทั้งที่คุณหมอตัวเล็กยังนั่งทับอยู่บนตัก ริมฝีปากหยักช่วงชิมความหวานจากต้นคอขาวเป็นอันดับแรก ขณะที่มือก็ซุกซนไปตามแผ่นหลังขาวและคอยประคองให้ปาร์คจินยองทรงตัวอยู่บนตักของเขา
".อ๊า... ไม่โกรธฉันแล้วหรอแจบอม "
คนตัวเล็กครางสลับกับถามคำถามที่ยังค้างอยู่ในใจ แม้การกระทำของอิมแจบอมในตอนนี้จะแทนคำตอบนั้นไปหมดแล้ว
"โกรธสิ! ฉันกำลังลงโทษนายอยู่"
พูดพลางผละจากลำคอขาวไปที่ตุ่มไตสีหวาน ก่อนจะดูดดึงแรงๆจนคนตัวเล็กร้องเสียงหลง
"อ๊า!!! เจ็บนะแจบอม"
เจ้าของร่างสูงกระตุกยิ้มก่อนจะเลื่อนใบหน้าขนาบข้างใบหูของอีกฝ่าย
"นี่คือการลงโทษไงที่รัก...อย่าหวังว่าพรุ่งนี้นายจะมีแรงเดินไปเยี่ยมไอ้ยูคยอม"
พูดจบก็ยกสะโพกของคนตัวเล็กลงจากตักและวางลงบนที่นอนอย่างทะนุถนอม ก่อนจะลุกไปจัดแจงถอดเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นลอนหน้าท้องสละสวย และอันเดอร์แวร์สีดำเข้ม
อิมแจบอมทิ้งตัวทาบบนร่างของคนตัวเล็กก่อนจะจัดแจงปลดกระดุมเม็ดที่เหลือออก เผยให้เห็นหน้าท้องเนียนขาวที่กำลังเกร็งด้วยความเสียวซ่าน เขาถอดชั้นในตัวเล็กที่รกหูรกตาออก และแสยะยิ้มเมื่อเห็นแกนกายของอีกฝ่ายกำลังตื่นตัว
"ในเมื่อนี่คือการลงโทษ ถ้านายเสร็จก่อนฉันจะโดนคูณสอง เข้าใจมั้ยที่รัก"
"ฮ่ะ!! เดี๋ยวนะ คูณสองอะไรของนาย"
"อยากรู้ก็ลองเสร็จก่อนฉันดูสิ"
พูดจบก็ใช้ปากครอบงำแกนกายเล็กก่อนจะรูดรั้งอย่างไม่ยั้งจังหวะ
"อะ..อ๊า อิมแจบอม"
เสียงครางเร้าทำให้แจบอมชอบใจและเพิ่มจังหวะรูดรั้งให้เร็วขึ้น จนฝ่ามือเล็กเกร็งแข็งและจิกไปบนที่นอนจนยับยู่ยี่
"อะ.. อะ...อ๊าาา"
ปาร์คจินยองใช้มือดันศีรษะของอีกฝ่ายจนแจบอมยอมถอนปากออก ก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นจะถูกปล่อยออกมา
"คูณสอง"
แจบอมพูดพลางยิ้มเยาะ
"ไอ้เด็กขี้แกล้ง"
คนตัวเล็กเอ่ยตัดพ้อขณะที่ตัวยังสั่นเกร็งและพยายามหายใจเอาออกซิเจนเข้าปอดจนเต็มอิ่ม เพราะเมื่อกี้สิ่งที่แจบอมทำให้มันเกือบจะทำให้คุณหมอตัวเล็กแทบลืมหายใจ
"ถ้าแกล้งมันต้องแบบนี้ต่างหาก"
มือข้างหนึ่งจับต้นขาเรียวยกขึ้นสูง ก่อนจะสอดแกนกายเข้าไปในช่องทางที่คุ้นชินโดยไม่เบิกทาง และเร่งจังหวะเข้าออกอย่างเนิบนาบ
"อ๊ะ อ๊ะ แจบอมเจ็บ "
ใบหน้าหวานเหยเกเพราะความเจ็บและปวดคับที่ช่วงล่าง ฟันแหลมกัดริมฝีปากเพื่อระงับความเจ็บจนเลือดไหลซึม น้ำตาเม็ดใสเอ่อคลอเบ้าตาจนอิมแจบอมรู้สึกผิดที่แกล้งแรงจนเกินไป
ร่างสูงก้มตัวลงไปประโลมจูบบนหน้าผากมนให้คลายความตื่นเกร็ง ขณะที่ส่วนล่างยังคงค่อยๆขยับอย่างผ่อนจังหวะ เพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะเจ็บเกินไป
"ผมแกล้งแรงเกินไปใช่มั้ย...ขอโทษนะหมอ"
พูดจบก็เลื่อนใบหน้าลงมาครอบครองริมฝีปากหวาน ไร้การลุกล้ำใดๆ ร่างหนาเพียงดูดซับเลือดที่ไหลซึมของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาก่อนจะถอนริมฝีปากออก
"อะ...อื้มมมม"
แจบอมขบกรามแน่นก่อนจะเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายแอ่นตัวรับและเริ่มคลายความตื่นเกร็ง
"อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊าาาา"
เสียงหวานครางรับกับแรงกระแทกที่อีกฝ่ายมอบให้ ความเจ็บและจุกแน่นแริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าน เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มไหลชะโลมกาย เพราะอุณหภูมิของเขาทั้งคู่ที่กำลังร้อนผ่าว
"อื้มม อื้มมมมม"
"อ๊ะ อ๊าาา"
ยิ่งสะโพกแกร่งขยับเข้าออกเร็วขึ้น เล็บของจินยองก็ยิ่งต้องจิกยึดที่นอนไม่ให้ตัวไหวไปตามแรงกระแทก
"อ๊ะ...แจบอม ฉันไม่ไหวแล้ว"
"อ๊ะ อ๊าาาาาา"
ร่างเล็กกระตุกเกร็งก่อนจะน้ำสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมาอีกครั้งจนเปรอะเลอะลอนกล้ามของอีกฝ่าย
"คูณสอง"
แจบอมพูดพลางปล่อยน้ำสีขาวขุ่นพ่นอาบช่องทางด้านในจนมันไหลย้อยทะลักออกมาด้านนอก
เขาถอนแกนกายออกก่อนจะนอนฟุบไปบนหน้าอกของคนใต้ร่าง
"ยังเหลืออีกสี่ทีนะหมอ"
---------------------------------------------
เราไม่ได้เขียนหลายเดือนเหมือนกัน กลับมาก็ฉากคัทเลย 555555555
แต่ตอนนี้เราตั้งใจแต่แรกว่าจะให้มีฉากคัทอยู่แล้ว
ภาษาอาจจะไม่ลื่นต้องขอโทษด้วยนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น