Cut Scene | Kiss Attack 07

          ปาร์คจินยองเดินไปที่ประตูด้วยท่าทีงุนงงกับจังหวะการเคาะประตูที่เร่งเร้าของหมอแจ็คสัน และทันทีที่ประตูบานหนาถูกเปิดออก ร่างกายกำยำของใครบางคนก็โถมเข้าโอบกอดจนเขาตั้งตัวไม่ทัน ปลายจมูกโด่งซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวในขณะที่ปากก็พร่ำพูดประโยคที่แสนจะคุ้นหูให้เขาฟังนับครั้งไม่ถ้วน

“อย่าไปนะหมอ อย่าไปนะ”

มือหนาไล้วนไปตามแผ่นหลังเนียนที่ถูกปกคลุมด้วมเสื้อเชิ้ตตัวบาง พลางใช้แรงดันคนตัวเล็กให้ก้าวถอยหลังไปที่เตียงอย่างเอาแต่ใจ

“แจบอม!! อย่านะ”

ปาร์คจินยองพยายามขืนแรงของอีกฝ่ายและใช้มือดันอกแกร่งให้ถอยห่างจากตัว ทว่ายิ่งขัดขืนกลับทำให้สัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้ทวีความรุนแรงขึ้น

อิมแจบอมใช้จมูกสูดดมกลิ่นหอมของคนตัวเล็กอย่างโหยหา ก่อนที่ปากหยักจนขบเม้มแต่งแต้มรอยรักสีกุหลาบไปบนผิวขาวเนียน มือหนาฉีกเสื้อเชิ้ตตัวบางที่ขวางทางเขาจนมันขาดริ้วเป็นเศษผ้า ทว่าภาพตรงหน้ากลับทำให้ริมฝีปากกระตุกยิ้มอย่างพอใจ

“แจบอมอย่า!!”

เสียงหวานที่เอ่ยท้วงไม่เป็นผลเลยแม้แต่น้อย เพราะอิมแจบอมโถมตัวใส่ร่างบางจนแผ่นหลังเนียนที่ไร้อาภรณ์แนบติดกับที่นอนนุ่ม กลีบปากหยักขบเม้มไปตามแนวไหปลาร้าของคนตัวเล็ก ก่อนจะไล้ลงต่ำมายังยอดอกที่ชูชันด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า ปลายลิ้นสากค่อยๆละเลงตุ่มไตสีหวานที่ยอดอกจนเปียกชื้น ก่อนจะขบเม้มซ้ำอย่างหยอกเย้า จนปาร์คจินยองเริ่มอ่อนระทวยไปตามสัมผัสที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้

“อ..อื้อ แจบอ ม ”

แม้จะห้ามตัวเองไม่ให้หลุดครางเสียงน่าอายออกมาแต่ดูเหมือนว่าความต้องการจะค้านกลบความคิดของเขาไปเสียมิด

ลิ้นร้อนไล้วนไปตามตุ่มไตก่อนจะขบเม้มจนร่างบางต้องแอ่นตัวรับ มันลากวนลงมาเรื่อยๆ ผ่านหน้าท้องแบนราบ ที่อิมแจบอมอดไม่ได้ที่จะแต่งแต้มรอยรักสีหวานเพื่อตีตรา มือหนาเอื้อมไปเคล้าคลึงที่เป้ากางเกงที่เริ่มปูดนูน จนร่างเล็กบิดเร้าพลางปล่อยเสียงครางกระเส่า ก่อนจะดึงกางเกงขาสั้นที่คนตัวเล็กแอ่นสะโพกช่วยจนมันถูกเควี้ยงลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างง่ายดาย ก่อนที่อันเดอร์แวร์ตัวจิ๋วจะตามไปพร้อมๆกัน

ตอนนี้อิมแจบอมผละตัวออกก่อนจะก้มมองแกนกายขนาดพอดีของปาร์คจินยองที่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะเริ่มตื่นตัวพอๆกับสิ่งที่อยู่ภายใต้กางเกงของเขา ปากหยักกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์จนอีกฝ่ายปรือตามองด้วยความสงสัย ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีแดงก่ำเพราะอุณหภูมิในร่างกายที่เริ่มเพิ่มสูงและเลือดที่กำลังสูบฉีด

 “อ๊ะ..อื้อ..”

มือหนาเอื้อมไปคว้าแกนกายเล็กที่กำลังชูชันก่อนจะขยับขึ้นลงไปตามจังหวะ

“อ๊ะ...อ๊ะ...อื้อ”

แจบอมขยับรูดรั้งเร็วขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังจะแตะขอบความสุขอยู่รำไร แต่อยู่ๆมือหนากลับหยุดชะงักไปเสียดื้อๆ

“แจบอม!!”

คนตัวเล็กร้องเสียงหลงเมื่ออารมณ์ถูกยั้งเอาไว้ ก่อนจะปรายตามองคนตัวสูงด้วยท่าทีงุนงง

“หมอต้องบอกกับผมก่อนว่าหมอจะไม่กลับไป”

อิมแจบอมโน้มตัวลงไปกระซิบที่ข้างหู ก่อนจะจูบซับเหงื่อที่ผุดขึ้นบนหน้าผากมน

“ฉัน...”

ปาร์คจินยองอ้ำอึ้งเพราะรู้ตัวว่าเสียทีคนไข้เจ้าเล่ห์เข้าเต็มเปา เพิ่งมารู้ตัวตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว แต่น่าแปลกที่สัมผัสจากอิมแจบอมในตอนนี้กลับทำให้เขาลืมความลังเลจนหมดสิ้น จินยองถอนหายใจเฮือกยาวและพยักหน้าตอบรับ

“พยักหน้าคืออะไร? ผมไม่เห็นเข้าใจเลย”

เสียงเข้มเอ่ยถามย้ำจนร่างบางนิ่วหน้า

“ก็ตกลงไง ฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะอยู่กับนาย”

“หมอทำสัญญาแล้วนะ งั้นผมจะประทับตราให้”

พูดจบก็จูบซับที่หน้าผากมนอีกครั้งอย่างทะนุถนอม ใบหน้าคมคายถูกฉาบไปด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความสุข ก่อนจะจัดการถอดชุดผู้ป่วยและอันเดอร์เวอร์ของตัวเองออกอย่างรีบเร่ง จนแกนกายใหญ่ดีดผึงออกมา ชูชันอวดความใหญ่โตอยู่ตรงหน้าของคุณหมอตัวเล็ก

อิมแจบอมแยกขาเรียวออกจากกันจนปรากฏช่องทางรักสีหวาน เขาส่งนิ้วเข้าไปเพื่อเบิกทางก่อนจะเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นเรื่อยๆจนร่างบางครางเสียงหวาน

“อ๊ะ...จ..แจบอมฉันเจ็บ”

มุมปากกระตุกยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นร่างบางนิ่วหน้า นี่ขนาดเขายังไม่ได้เริ่มทำอะไรเสียด้วยซ้ำ

“ผมเป็นคนแรกของหมอหรอ”

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทั้งๆที่นิ้วยังไม่ถอนถอดออกจากตรงนั้น

“ถ..ถามบ้าอะไร อ๊ะ...อ๊า..”

ไม่รอให้พูดจบคนขี้แกล้งก็ขยับนิ้วเข้าออกอย่างเนิบนาบก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นจนร่างบางร้องครางไม่เป็นภาษา ความตอดรัดที่นิ้วมือทั้งสามยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ของเขาเพิ่มขึ้นไปอีก แจบอมถอนนิ้วออก ก่อนที่เจ้าตัวจะจับแกนกายที่กำลังตื่นตัวสอดเข้าไปในช่องทางสีหวานที่คับแคบและค่อยๆแทงเข้าไปจนมิดลำ แม้มันจะยากลำบากเพราะภายในที่ไม่คุ้นชินมันตอดรัดสิ่งแปลกปลอมจนร่างหนาขบกรามแน่น ก่อนจะปล่อยเสียงครางอย่างห้ามไม่อยู่

“อ๊า...หมอปาร์ค”

“อะ..อ๊ะ..แจบอมเจ็บ อ...เอาออกไป”

ร่างเล็กนิ่วหน้าพลางกัดริมฝีปากจนขึ้นห้อเลือด แจบอมได้แต่มองใบหน้าหวานที่กำลังหลับตาปี๋ ก่อนจะเลื่อนสายตาลงมามองยังปากอิ่มที่มีเลือดซึมออกมาจางๆ ซึ่งนั้นทำให้คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างชั่งใจ

เขาอยากจะจูบเพื่อปลอบประโลมให้ร่างบางเสียเหลือเกิน แต่เขาทำไม่ได้ และถ้าจะให้หยุดทุกอย่างตอนนี้เขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน

มือหนาเอื้อมไปคว้ามือเล็กที่จิกลงบนที่นอนมากุมประสานไว้จนแน่น ก่อนจะค่อยๆกระทั้นแกนกายเข้าออกช้าๆด้วยจังหวะเนิบนาบ

“อะ อ๊ะ อ๊า เจ็บ อ๊ะ ฉันเจ็บ”

น้ำสีใสไหลรินลงมาอาบแก้มขาวของคนตัวเล็ก ใบหน้าหวานเหยเกจนแจบอมสงสารจับใจ

“ผมขอโทษนะครับคนดี ผมจะทำเบาๆนะ”

พูดจบก็กดจูบบดขยี้ลงไปบนกลีบปากนุ่ม ดูดซับเลือดรสเค็มปะแล่มจนเหือดหายก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากหวานเมื่อจินยองตอบรับสัมผัส ร่างบางปรือตามองแจบอมทันทีเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจร้อนของอีกฝ่ายที่กำลังพ่นรดใบหน้า กายหนาเริ่มสั่นเทาเพราะควบคุมจังหวะการหายใจไม่ได้จนตอนนี้แจบอมต้องกลั้นหายใจ ทว่าเรียวลิ้นยังตวัดพันเกี่ยวกับลิ้นเล็ก ถึงแม้จะดูแข็งขืนไปบ้างแต่เขาก็พยายามทำมันให้ดีสุด

"แจบอมไม่ต้องก็ได้"

จินยองดันใบหน้าคมคายให้ถอยออกเมื่อเห็นว่าอาการของอีกฝ่ายเริ่มไม่ค่อยดี เขารู้ว่าแจบอมอยากจะประโลมให้เขาลืมความเจ็บ แต่ด้วยอาการของแจบอมตอนนี้ยิ่งทำก็เหมือนยิ่งฝืนตัวเอง

"ผมขอโทษนะ"

พูดพลางกดจูบไปที่หน้าผากมนอีกครั้ง ก่อนจะจับมือเล็กมาวางเกาะกุมบนไหล่ลาดของเขา

"อ๊ะ อ๊า จ..แจบอม  อื้อ "

สะโพกหนาขยับเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น พลางใช้มือโอบอุ้มสะโพกมนเพื่อให้ง่ายต่อการกระทั้น แกนกายใหญ่ขยับเข้าออกไปตามช่องทางที่คับแคบ และผนังด้านในที่ตอดรัดจนอิมแจบอมนิ่วหน้า

น้ำเสียงหวานก็ครางเรียกชื่อของอีกคนไม่หยุดหย่อน กายบางบิดเร้าเมื่อความเจ็บปวดเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าน ในขณะที่มือเล็กก็อดไม่ได้ที่จะข่วนไปที่ไหล่หนาเพื่อระบายอารมณ์

เสียงเนื้อกระทบกันดังระงมผสานกับเสียงครางไม่เป็นภาษาของคนทั้งสอง อิมแจบอมมองคนใต้ร่างที่ตอนนี้เซ็กซี่กว่าครั้งไหนๆที่เขาเคยเห็น เล็บแหลมที่จิกลงบนไหล่และช่องทางคับแคบที่กำลังตอดรัดจนแน่นแม้จะเจ็บแค่ไหน แต่ถ้าเทียบกับความสุขสมที่เขาได้รับและถ้ามันสามารถรั้งคุณหมอคนนี้ไม่ให้ไปไหน เขาก็ยอม

ปาร์คจินยองปรือตามองคนบนร่างที่ยังคงกระทั้นแกนกายจนร่างบางตัวไหวและเสียดสีกับที่นอนนุ่มไปตามแรงกระแทก สมองที่ไม่เคยหยุดทำงานของคุณหมอคนเก่งบัดนี้มันขาวโพลนไปหมด มีเพียงความว่างเปล่าและเส้นขอบความสุขที่จินยองกำลังเห็นมันอยู่รำไร

"อ๊ะ อา อ๊า"

ในที่สุดปาร์คจินยองก็ปลดปล่อยจนน้ำขาวขุ่นเปรอะหน้าท้องกำยำของอิมแจบอม ปากหยักกระตุกยิ้มเมื่อโดนคนตัวเล็กชิงมีความสุขตัดหน้าไปเสียก่อน สะโพกหนาเร่งจังหวะรัวและแรงขึ้นก่อนจะปล่อยน้ำขาวขุ่นจนเปรอะเลอะผนังด้านในของคนตัวเล็ก

         "อ๊า หมอปาร์ค ผมไม่เคยมีความสุขเท่าครั้งนี้เลย ผมขอต่อนะ"

         "ม..ไม่ พอแล้วฉันเหนื่อย"
         เสียงหวานตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ร่างบางหายใจอย่างหอบถี่และสั่นไหวเล็กน้อยเพราะความปวดร้าวที่ช่วงล่าง และความเหนอะหนะที่ยังคั่งค้างอยู่ภายใน

         "ก็ได้! งั้นเดี๋ยวผมพาไปล้างตัว"
        .
        .
        .
        "แต่ครั้งหน้าต้องไม่ใช่แค่รอบเดียวนะ"





--------------------------------------------------------------------------------------

เราขอสารภาพว่าแต่งNC ครั้งแรก มันอาจจะยังไม่ดีเท่าไหร่แต่เราจะพยายามปรับปรุงนะคะ

ถ้าอยากบอกหรือแนะนำอะไรกลับไปคอมเมนต์ได้เลยยยยยยย
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1413762&chapter=8