"หน่า! ขอกำลังใจหน่อยนะ แล้วฉันสัญญาจะทำทั้งคืน เอ้ย! อ่านทั้งคืนเลย"
สิ้นเสียงร่างสูงก็ตรงเข้าไปประกบริมฝีปากสีหวานอีกครั้งอย่างรุ่มร้อนด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นในทุกขณะที่สัมผัสเรือนร่างบอบบางของคุณหมอหนุ่ม มือหนาดันแผงอกของอีกฝ่ายให้นอนพิงไปกับโซฟาในขณะที่ริมฝีปากยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างดี ก่อนจะละออกจากกลีบปากนุ่มหยุ่นลงมาที่ต้นคอขาวเนียน และฝากรอยประทับสีหวานไว้ตามแนวลำคอขาวจนจ้ำแดงไปทุกส่วน
"อ..อื้ออออ"
เสียงครางหวานเล็ดลอดออกมาจากปากคุณหมอตัวเล็กเมื่อถูกอีกฝ่ายปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเผยให้เห็นแผงอกขาว และเขาก็ตรงเข้าไปไล้เลียตุ่มไตสีหวานทันทีที่เห็นมันอย่างโหยหา เรียวลิ้นละเลงมันจนชุ่มแฉะ ก่อนจะใช้มืออีกข้างบีบเค้นส่วนอ่อนไหวช่วงล่างเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่ายให้พร้อมรับมือกับแรงอารมณ์ของเขาที่กำลังปะทุจนแทบทนไม่ไหว
"อื้มมม จ..แจ..บอม"
ฝ่ามือบางจิกลงไปบนโซฟาตัวนุ่มพร้อมแอ่นอกรับสัมผัสแสนคุ้นเคยจากเขา ริมฝีปากเผยอออกพร้อมปล่อยเสียงเรียกชื่อของอีกฝ่ายออกมาอย่างยากลำบาก
"ไหนลองครางว่าพี่แจบอมสิ"
อยู่ๆคนเจ้าเล่ห์ก็นึกสนุกอยากแกล้งแฟนหนุ่มขึ้นมา เขาปลดกางเกงและอันเดอร์แวร์ของอีกฝ่ายออกก่อนจะกอบกุมความเป็นชายของปาร์คจินยองขึ้นมาไว้ในมือและยื่นขอเสนอชวนหัวเสียให้กับคนที่กำลังเคลิบเคลิ้ม
"แจบอม! ฉันอายุเยอะกว่า..อ๊า"
ยังเถียงไม่จบประโยคฝ่ามือของคนเจ้าเล่ห์ก็เริ่มขยับช้าๆ ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนอีกฝ่ายใกล้ถึงฝั่งฝันทว่ามือนั่นกลับหยุดนิ่งโดยฉับพลัน
"จ..แจบอม อย่าแกล้งฉันสิ"
"ไหนต้องครางว่าอะไรนะ"
พูดพลางค่อยๆขยับมือในจังหวะเชื่องช้าอีกครั้ง
"อื้มมม พ..พี่..แจบอม อ๊า"
"เก่งมากครับคนดี"
พูดพลางก้มจูบหน้าผากของอีกฝ่ายก่อนจะหยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่างและปล่อยมือออกจากความเป็นชายของแฟนหนุ่ม
"อ..อ้าว! ทำไมนาย--"
คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยความสงสัยที่ถูกหลอกให้เสียเปรียบและปล่อยให้เขาอารมณ์ค้างอยู่แบบนั้น ทว่ายังถามไม่ทันจบก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากหยักมนของคนเจ้าเล่ห์เสียก่อน
"ฉันไม่ให้นายทิ้งฉันไปมีความสุขก่อนหรอก"
อิมแจบอมผละออกจากกลีบปากนุ่มก่อนจะรีบจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองที่อยู่ๆก็อยากจะถอดมันออกไปให้พ้นจากร่างมากว่าครั้งไหนๆ และใช้เวลาไม่นานมันก็ถูกโยนลงไปกองบนพื้นอย่างไม่ใยดี
ปาร์คจินยองกลืนน้ำลายลงคออีกครั้งเมื่อเห็นความเป็นชายที่กำลังชูชันด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า ถึงแม้จะเคยเห็นมันมาก่อนแต่เขาก็ยังรู้สึกวาบหวิวเหมือนเพิ่งเห็นมันครั้งแรกอยู่เสมอ
"ครั้งนี้นายออนท็อปนะ"
พูดพลางนั่งพิงกายบนโซฟา ก่อนจะพยายามดึงแขนอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆ
"ฮ่ะ! เดี๋ยวออนท็อปคืออะไร อ๊าาา! "
ปาร์คจินยองร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆก็ถูกเขาอุ้มตัวขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัก และไม่ต้องรอให้เขาตอบ การกระทำนั้นก็ตอบแทนจนคุณหมอหนุ่มเข้าใจอย่างปรุโปร่ง
"ขอโทษ! นายเจ็บหรือเปล่า? ฉันลืมว่าเราไม่ได้ทำกันนานแล้ว"
"อื้อออ เจ็บสิ!!"
"เดี๋ยวฉันจะทำให้นายลืมเจ็บเอง"
พูดพลางครอบครองกลีบปากสีพีชอีกครั้งจนคนที่กำลงมุ่ยหน้าตอบรับสัมผัสแทบไม่ทัน อิมแจบอมค่อยๆยกสะโพกของอีกฝ่ายขึ้นลงช้าๆในขณะที่ริมฝีปากยังทำหน้าที่ประโลมให้คุณหมอหนุ่มลืมความเจ็บได้อย่างดี
"ฮื้มมม แน่นมาก"
ร่างหนากัดฟันกรอดพร้อมอุทานข้างหูเพื่อตั้งใจให้อีกฝ่ายได้ยินในจังหวะที่แกนกายกำลังโดนบีบรัดจากช่องทางคับแคบช่วงล่าง และนั่นก็ทำให้จินยองหน้าแดงขึ้นมาราวกับน้ำยินคำชมกรายๆอย่างไรอย่างนั้น
"อ๊ะ! อะ! อ๊า....แจบอม"
เสียงครางเล็ดลอดออกมาอีกครั้งเมื่อความใหญ่โตแทรกผ่านความคับแน่นเข้ามาอยู่ในตัวเขา ก่อนที่คนใต้ร่างจะค่อยๆยกสะโพกเขาขึ้นลงในจังหวะที่เร็วขึ้น ปาร์คจินยองจิกลงไปบนไหล่ของคนตรงหน้าเพื่อหาสิ่งยึดเหนี่ยวและระบายความเจ็บปวดทั้งหมดที่เกิดขึ้น
"อื้มมม บอกให้ครางว่าพี่แจบอมไงครับคนดี"
พูดพลางปล่อยมือออกจากสะโพกขาวเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มเป็นงาน
"อ๊ะ! อ๊า! พี่..แจบอม! อ๊าาา"
ความเจ็บเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านเมื่อคุณหมอหนุ่มค่อยๆขย่มกายตอกตรึงลงไปบนแกนกายใหญ่ก่อนจะเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นและเร็วขึ้นเรื่อยๆจนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาทั้งสองจนชุ่ม ปาร์คจินยองกระแทกตัวลงไปหาความใหญ่โตอย่างลืมเจ็บก่อนจะกระตุกเกร็งเมื่อใกล้จะถึงขอบความสุขอยู่รำไร
"อะ! อ๊าาาาา!//อื้มมมม อ๊าาาาา"
สองเสียงครางประสานกันในจังหวะสุดท้ายที่คุณหมอหนุ่มทิ้งตัวลงไปตอกกับความใหญ่โตก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นจะถูกฉีดพ่นเข้าไปในช่องทางรักของปาร์คจินยอง ส่วนเขาก็ปล่อยมันออกมาจนเลอะไปทั่วแผ่นท้องของอีกฝ่าย
"ออนท็อปครั้งแรกก็ทำฉันเลอะเลยนะ"
อิมแจบอมพูดติดตลกทว่าร่างบางกลับเอนตัวลงไปนอนบนแผงอกของเขาอย่างหมดแรง เสียงลมหายใจหอบถี่ของคนทั้งสองประสานกันอย่างเหน็ดเหนื่อย อิมแจบอมระบายยิ้มก่อนจะลูบศีรษะที่ชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อของคนในอ้อมแขนเบาๆ
"จินยอง! ฉันรักนายนะ"
เขาเงียบและรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร ทว่ามันกลับเงียบราวกับเขากำลังพูดอยู่กับอากาศ อิมแจบอมก้มลงมองคนรักด้วยความงุนงงก่อนจะเห็นว่าอีกฝ่ายนอนหลับตาพริ้มอยู่บนตัวของเขา
"ฉันก็รักนาย"
อยู่ๆปาร์คจินยองก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าซึ่งบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าอย่างปิดไม่มิด ทำเอาคนร่างสูงเผลอยิ้มออกมาอีกครั้งเพราะความเขินอาย
"ฉันรู้อยู่แล้วหน่า"
"แล้วอย่าลืม...."
"อะไร?"
"ไปอ่านหนังสือ!"
---------------------------------------------------------------------
#ฟิคจูบหมอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น