In The Lake House

In The Lake House

ผมเคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้เขาก่อนจะงับลงไปบนกลีบปากบางราวกับมันเป็นขนมรสโปรด เรียวลิ้นของเขาสอดแทรกเข้ามาไล้ชิมรสแอลกอฮอล์ในโพรงปากของผมอีกครั้ง ผมตอบรับสัมผัสและปล่อยตัวเองไปกับความรู้สึกที่กำลังถูกกระตุ้น ตัวผมโอดอ่อนอย่างง่ายดายเมื่อเขาพลิกตัวขึ้นมาอยู่บนตัวผมและกดริมฝีปากลงบนแนวลำคอพร้อมดูดเม้มมันจนขึ้นสี 

"อ๊า" 

ผมร้องครางเมื่อริมฝีปากบางไล่ลงมาเรื่อยๆจนมาถึงไหปลาร้า ก่อนที่ชายเสื้อของผมจะถูกเปิดขึ้นเผยให้เห็นผิวหนังภายใต้ร่มผ้า เขากดริมฝีปากลงมาบนตุ่มไตพร้อมใช้ลิ้นละเลงมันจนชื้นแฉะ ผมเสียวซ่านและกำผ้าปูที่นอนแน่น แผ่นอกแอ่นรับสัมผัสของเขาด้วยความต้องการก่อนจะปล่อยเสียงครางออกมาเพื่อคลายอารมณ์

"อะ..อ๊า" 

เรียวลิ้นไล้เลียลงไปตามแนวลำตัว ก่อนจะหยุดอยู่ที่บริเวณหน้าท้อง หยอกเย้าบริเวณสะดือจนผมโหวงท้อง ก่อนจะลงไปเล่นกับอะไรที่เสียวกว่านั้น

ความเย็นพัดเข้ามากระทบต้นขาของผมทันทีเมื่อกางเกงถูกถอดออก ก่อนที่เขาจะหยุดการกระทำไปครู่หนึ่งเพื่อจัดการเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเร่งรีบ และทาบทับลำตัวใหญ่ลงมาบนร่างของผมอีกครั้งในสภาพเปลือยเปล่า

ความใหญ่โตเบียดทับอยู่ที่หน้าขา ขณะที่ริมฝีปากถูกเขาครอบครองอีกครั้งในจังหวะที่รุนแรงขึ้น  ผมได้กลิ่นแอลกอฮอล์ผ่านลมหายใจร้อนถี่ ทว่านั้นกลับเพิ่มความต้องการของผมให้ทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น

สองมือหน้าจับขาผมให้แยกออก ก่อนจะสอดนิ้วเข้ามายังช่องทางคับแน่นในตัวผม ร่างกายผมเริ่มตอบสนองด้วยการเกร็งก่อนที่ปากจะเผยอร้องออกมาเพราะความเจ็บ

"อ๊ะ..จ..เจ็บ" 

เขาไม่ฟังแต่กลับขยับนิ้วเข้าออกในจังหวะที่เชื่องช้า ก่อนจะเพิ่มจำนวนนิ้วเข้ามาเรื่อยๆเพื่อปรับให้สภาพร่างกายของผมคุ้นชินกับมัน และมันก็ได้ผลเมื่อความรู้สึกของผมเริ่มแปรเปลี่ยน ความเจ็บปวดกลายเป็นความเสียวซ่าน และเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เปลี่ยนเป็นครางเร้าอารมณ์

ก่อนสิ่งที่ใหญ่กว่าจะถูกจ่อเข้ามาแทนที่ และนั่นกลับทำให้ผมรับรู้ว่านิ้วนั้นเทียบไม่ได้กับของจริงแม้แต่นิดเดียว ผมเริ่มร้องออกมาอีกครั้งเมื่อความคับแน่นค่อยๆคืบคลานเข้ามาในตัวผมราวกับมันกำลังถูกแยกออกเป็นเสี่ยง ก่อนที่เสียงของเขาจะดังออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ไม่ต่างกัน

"อ๊า! เจ็บ...ฉันเจ็บ!"

"อื้มมม! แน่น!"

ผมรับรู้แค่นั้นก่อนที่มันจะถูกดันเข้ามาในตัวผมจนมิดลำ และเริ่มขยับไปมาในจังหวะเนิบนาบและค่อยเป็นค่อยไป 

"อ๊า--" เสียงผมขาดหายเมื่อร่างหนาก้มตัวลงมาและมอบสัมผัสให้ผมจนลืมเจ็บ เสียงผมกลายเป็นเสียงอู้อี้ในลำคอและเปลี่ยนไปโฟกัสกับลิ้นของเขาที่วนเวียนอยู่ในโพรงปาก ทว่าช่วงล่างของเขายังคงทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

สะโพกหนาเริ่มขยับในจังหวะที่เร็วขึ้นพลันเปลี่ยนความเจ็บเป็นความเสียวซ่านอีกครั้ง ผมปล่อยเสียงครางออกมาเมื่อความใหญ่โตกระแทกเข้ามายังจุดกระสันภายใน พร้อมกำผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่เพื่อระบายอารมณ์

"ซี๊ดดดด"

ผมได้ยินเสียงของเขาอีกครั้ง ก่อนที่ความใหญ่โตจะตอกเข้าไปในร่างของผมด้วยความเร็วและรัวถี่ ผมผ่อนลมหายใจและกำผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อใช้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวไม่ให้ร่างผมไหวเอนไปตามแรงกระแทกนั้น ก่อนจะร้องครางออกมา

"อะ..อ๊ะๆๆ"

"อื้ม...ขอแรงอีกนะ"

เขาเอ่ยกับผมครั้งแรกหลังจากที่เราเริ่มทำอะไรเกินเลย สมองของผมว่างเปล่าและไม่ทันคิดอะไรทั้งนั้นทว่าปากของผมกับขานรับออกไปตามสัญชาตญาณ

"อื้ม.."

ผับ! ผับ! ผับ!

"อะ อ๊ะ แจบอม อ๊า"

"อื้ม..จิน...ยอง"

เสียงเนื้อหยาบโลนกระทบกันดังลั่น ประสานกับเสียงครางของผมและเขาที่ประสานกันไม่เป็นภาษา 

เวลาล่วงเลยมาสักพักจนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นพร้อมกับอุณหภูมิภายในร่างกายที่กำลังขึ้นสูง หัวใจผมเต้นแรงในขณะที่ในสมองของผมมีเพียงภาพสีขาวโพลน และใบหน้าของเขาที่เด่นชัดอยู่ในนั้น ผมปิดเปลือกตาแน่นพลางกระตุกเกร็งเมื่อความสุขกำลังถูกปลดปล่อยออกมา  

"อะ..อ๊ะ ไม่ไหวแล้ว "

ผมร้องเสียงหลงเมื่อเขายิ่งทวีความรุนแรงเพิ่มขึ้นเพราะเห็นว่าผมกำลังจะปลดปล่อย ความใหญ่โตกระทั้นเข้ามาด้วยความแรงและรัวถี่จนผมปลดปล่อยของเหลวขุ่นออกมา และไม่นานของเหลวร้อนนั้นก็ถูกฉีดพ่นเข้ามาในร่างกายของผมด้วยการปลดปล่อยจากเขา

"อ๊า!"

เขาร้องเฮือกสุดท้ายอย่างปล่อยโล่งก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างผมด้วยลมหายใจหอบถี่และลำตัวที่เต็มไปด้วยหงาดเหงื่อ...ซึ่งผมก็ไม่ต่างกัน

กลับไปอ่านต่อ

Cut Scene | Kiss Attack 15

  "หน่า! ขอกำลังใจหน่อยนะ แล้วฉันสัญญาจะทำทั้งคืน เอ้ย! อ่านทั้งคืนเลย"

สิ้นเสียงร่างสูงก็ตรงเข้าไปประกบริมฝีปากสีหวานอีกครั้งอย่างรุ่มร้อนด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นในทุกขณะที่สัมผัสเรือนร่างบอบบางของคุณหมอหนุ่ม มือหนาดันแผงอกของอีกฝ่ายให้นอนพิงไปกับโซฟาในขณะที่ริมฝีปากยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างดี ก่อนจะละออกจากกลีบปากนุ่มหยุ่นลงมาที่ต้นคอขาวเนียน และฝากรอยประทับสีหวานไว้ตามแนวลำคอขาวจนจ้ำแดงไปทุกส่วน 

"อ..อื้ออออ"

เสียงครางหวานเล็ดลอดออกมาจากปากคุณหมอตัวเล็กเมื่อถูกอีกฝ่ายปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเผยให้เห็นแผงอกขาว และเขาก็ตรงเข้าไปไล้เลียตุ่มไตสีหวานทันทีที่เห็นมันอย่างโหยหา เรียวลิ้นละเลงมันจนชุ่มแฉะ ก่อนจะใช้มืออีกข้างบีบเค้นส่วนอ่อนไหวช่วงล่างเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่ายให้พร้อมรับมือกับแรงอารมณ์ของเขาที่กำลังปะทุจนแทบทนไม่ไหว

"อื้มมม จ..แจ..บอม"

ฝ่ามือบางจิกลงไปบนโซฟาตัวนุ่มพร้อมแอ่นอกรับสัมผัสแสนคุ้นเคยจากเขา ริมฝีปากเผยอออกพร้อมปล่อยเสียงเรียกชื่อของอีกฝ่ายออกมาอย่างยากลำบาก

"ไหนลองครางว่าพี่แจบอมสิ"

อยู่ๆคนเจ้าเล่ห์ก็นึกสนุกอยากแกล้งแฟนหนุ่มขึ้นมา เขาปลดกางเกงและอันเดอร์แวร์ของอีกฝ่ายออกก่อนจะกอบกุมความเป็นชายของปาร์คจินยองขึ้นมาไว้ในมือและยื่นขอเสนอชวนหัวเสียให้กับคนที่กำลังเคลิบเคลิ้ม

"แจบอม! ฉันอายุเยอะกว่า..อ๊า"

ยังเถียงไม่จบประโยคฝ่ามือของคนเจ้าเล่ห์ก็เริ่มขยับช้าๆ ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนอีกฝ่ายใกล้ถึงฝั่งฝันทว่ามือนั่นกลับหยุดนิ่งโดยฉับพลัน

"จ..แจบอม อย่าแกล้งฉันสิ"

"ไหนต้องครางว่าอะไรนะ"

พูดพลางค่อยๆขยับมือในจังหวะเชื่องช้าอีกครั้ง

"อื้มมม พ..พี่..แจบอม อ๊า"

"เก่งมากครับคนดี"

พูดพลางก้มจูบหน้าผากของอีกฝ่ายก่อนจะหยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่างและปล่อยมือออกจากความเป็นชายของแฟนหนุ่ม

"อ..อ้าว! ทำไมนาย--"

คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยความสงสัยที่ถูกหลอกให้เสียเปรียบและปล่อยให้เขาอารมณ์ค้างอยู่แบบนั้น ทว่ายังถามไม่ทันจบก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากหยักมนของคนเจ้าเล่ห์เสียก่อน

"ฉันไม่ให้นายทิ้งฉันไปมีความสุขก่อนหรอก"

อิมแจบอมผละออกจากกลีบปากนุ่มก่อนจะรีบจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองที่อยู่ๆก็อยากจะถอดมันออกไปให้พ้นจากร่างมากว่าครั้งไหนๆ และใช้เวลาไม่นานมันก็ถูกโยนลงไปกองบนพื้นอย่างไม่ใยดี

ปาร์คจินยองกลืนน้ำลายลงคออีกครั้งเมื่อเห็นความเป็นชายที่กำลังชูชันด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า ถึงแม้จะเคยเห็นมันมาก่อนแต่เขาก็ยังรู้สึกวาบหวิวเหมือนเพิ่งเห็นมันครั้งแรกอยู่เสมอ

"ครั้งนี้นายออนท็อปนะ"

พูดพลางนั่งพิงกายบนโซฟา ก่อนจะพยายามดึงแขนอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆ

"ฮ่ะ! เดี๋ยวออนท็อปคืออะไร อ๊าาา! "

ปาร์คจินยองร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆก็ถูกเขาอุ้มตัวขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัก และไม่ต้องรอให้เขาตอบ การกระทำนั้นก็ตอบแทนจนคุณหมอหนุ่มเข้าใจอย่างปรุโปร่ง

"ขอโทษ! นายเจ็บหรือเปล่า? ฉันลืมว่าเราไม่ได้ทำกันนานแล้ว"

"อื้อออ เจ็บสิ!!"

"เดี๋ยวฉันจะทำให้นายลืมเจ็บเอง"

พูดพลางครอบครองกลีบปากสีพีชอีกครั้งจนคนที่กำลงมุ่ยหน้าตอบรับสัมผัสแทบไม่ทัน อิมแจบอมค่อยๆยกสะโพกของอีกฝ่ายขึ้นลงช้าๆในขณะที่ริมฝีปากยังทำหน้าที่ประโลมให้คุณหมอหนุ่มลืมความเจ็บได้อย่างดี

"ฮื้มมม แน่นมาก"

ร่างหนากัดฟันกรอดพร้อมอุทานข้างหูเพื่อตั้งใจให้อีกฝ่ายได้ยินในจังหวะที่แกนกายกำลังโดนบีบรัดจากช่องทางคับแคบช่วงล่าง และนั่นก็ทำให้จินยองหน้าแดงขึ้นมาราวกับน้ำยินคำชมกรายๆอย่างไรอย่างนั้น

"อ๊ะ!  อะ! อ๊า....แจบอม"

เสียงครางเล็ดลอดออกมาอีกครั้งเมื่อความใหญ่โตแทรกผ่านความคับแน่นเข้ามาอยู่ในตัวเขา ก่อนที่คนใต้ร่างจะค่อยๆยกสะโพกเขาขึ้นลงในจังหวะที่เร็วขึ้น ปาร์คจินยองจิกลงไปบนไหล่ของคนตรงหน้าเพื่อหาสิ่งยึดเหนี่ยวและระบายความเจ็บปวดทั้งหมดที่เกิดขึ้น

"อื้มมม บอกให้ครางว่าพี่แจบอมไงครับคนดี"

พูดพลางปล่อยมือออกจากสะโพกขาวเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มเป็นงาน 

"อ๊ะ! อ๊า! พี่..แจบอม! อ๊าาา"

ความเจ็บเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านเมื่อคุณหมอหนุ่มค่อยๆขย่มกายตอกตรึงลงไปบนแกนกายใหญ่ก่อนจะเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นและเร็วขึ้นเรื่อยๆจนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาทั้งสองจนชุ่ม ปาร์คจินยองกระแทกตัวลงไปหาความใหญ่โตอย่างลืมเจ็บก่อนจะกระตุกเกร็งเมื่อใกล้จะถึงขอบความสุขอยู่รำไร 

"อะ! อ๊าาาาา!//อื้มมมม อ๊าาาาา"

สองเสียงครางประสานกันในจังหวะสุดท้ายที่คุณหมอหนุ่มทิ้งตัวลงไปตอกกับความใหญ่โตก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นจะถูกฉีดพ่นเข้าไปในช่องทางรักของปาร์คจินยอง ส่วนเขาก็ปล่อยมันออกมาจนเลอะไปทั่วแผ่นท้องของอีกฝ่าย

"ออนท็อปครั้งแรกก็ทำฉันเลอะเลยนะ"

อิมแจบอมพูดติดตลกทว่าร่างบางกลับเอนตัวลงไปนอนบนแผงอกของเขาอย่างหมดแรง เสียงลมหายใจหอบถี่ของคนทั้งสองประสานกันอย่างเหน็ดเหนื่อย อิมแจบอมระบายยิ้มก่อนจะลูบศีรษะที่ชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อของคนในอ้อมแขนเบาๆ

"จินยอง! ฉันรักนายนะ"

เขาเงียบและรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร ทว่ามันกลับเงียบราวกับเขากำลังพูดอยู่กับอากาศ อิมแจบอมก้มลงมองคนรักด้วยความงุนงงก่อนจะเห็นว่าอีกฝ่ายนอนหลับตาพริ้มอยู่บนตัวของเขา

"ฉันก็รักนาย"

อยู่ๆปาร์คจินยองก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าซึ่งบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าอย่างปิดไม่มิด ทำเอาคนร่างสูงเผลอยิ้มออกมาอีกครั้งเพราะความเขินอาย 

"ฉันรู้อยู่แล้วหน่า"

"แล้วอย่าลืม...."

"อะไร?"

"ไปอ่านหนังสือ!"

---------------------------------------------------------------------

#ฟิคจูบหมอ

Cut Scene | Gravity 06

Cut Scene | Gravity 06

ผมถูกฝ่ามือหนาจับพลิกตัวให้นอนคว่ำก่อนที่เขาจะใช้มือกดหัวผมไว้จนหน้าแนบชิดกับผืนเตียง เขาพยายามเอื้อมหยิบอะไรบางอย่างจากลิ้นชักบริเวณหัวเตียงแต่เพราะพะวงว่าผมจะหนีจึงทำให้หยิบมันได้ยากลำบากยิ่งขึ้น และเมื่อเขาผ่อนแรงที่กดหัวของผมลง ผมจึงใช้จังหวะนั้นดันตัวให้ลุกขึ้นและใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักร่างสูงจนเซตกลงไปจากเตียง

"โอ๊ย!! จูเนียร์!"
ผมได้ยินเสียงตะหวาดดังขึ้นด้วยความโมโห แต่นั่นก็ไม่ทำให้ผมคิดจะหันหลังกลับไปแม้แต่น้อย ผมวิ่งฝ่าไปตามเส้นทางที่มองไม่เห็นจนเผลอเตะกับอะไรบางอย่างและล้มลงที่พื้นอย่างหมดสภาพ

"รังเกียจฉันมากใช่ไหม ไม่ชอบสิ่งที่ฉันทำใช่ไหม ได้! จูเนียร์"
เสียงของเขาดังอยู่ไม่ห่างจากผมนัก แต่ผมกลับไม่เห็นเขาเลยแม้แต่น้อย ทว่าความแข็งกระด้างจากฝ่ามือน่าแขยงของเขา ที่กำลังยกขาผมขึ้นสูงและปลดกางเกงของผมอย่างป่าเถื่อนกลับตอกย้ำการมีตัวตนของเขาได้เป็นอย่างดี

"อย่านะคุณแจบอม อย่าทำ!"
หัวใจผมเต้นรัวเมื่อมือของเขาจัดการถอดกางเกงของผมออก เสื้อผ้าแต่ละชิ้นที่เขาค่อยๆปลดมันออกจากร่างกายของผมทำให้ผมหนาวสั่นเพราะร่างเปลือยปะทะเข้ากับลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ทว่าภายในกลับร้อนระอุราวกับไฟ 

ใช้เวลาเพียงไม่นานผมก็ตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชด้วยน้ำมือของเขาอีกครั้ง อิมแจบอมใช้มือจับข้อเท้าทั้งสองข้างของผมให้แนบชิด ก่อนที่สัมผัสเหนียวแน่นที่ติดลงมาบนผิวหนังจะทำให้ผมสะดุ้ง 

ความรัดแน่นเริ่มต้นที่ปลายเท้าก่อนที่เขาจะหมุนวนให้มันพันธนาการร่างของผมไปเรื่อยๆ เสียงฉีกของเทปกาวที่ดึงมันออกจากม้วนเพื่อเพิ่มความยาวดังขึ้นผสานกับลมหายใจรุนแรงของเขา เทปกาวแผ่นหนาม้วนวนขึ้นมาตามเนินขาพร้อมกับมือหนาที่พยายามยกขาผมขึ้นสูงเพื่อให้พันธนาการผมได้สะดวกยิ่งขึ้น และจากเรือนขาของผมเขาใช้มันพันสูงขึ้นเรื่อยๆจนลามมาเหนือเข่า อิมแจบอมยังคงใช้เทปกาวพันรอบตัวผมสูงขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน เขาลากมันผ่านขาอ่อนของผมและพันสูงขึ้นจนเทปกาวเหนียวพันส่วนกึ่งกลางลำตัวของผมที่กำลังตื่นตัวให้แนบลงอย่างขัดขืน ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

"คุณทำบ้าอะไรของคุณ"

"หึ! ถ้าไม่ชอบที่ฉันทำ...ก็ไม่ต้องเสร็จ"

มือหนาจับท้ายทอยของผมให้ลุกขึ้นด้วยความยากลำบากเพราะตอนนี้ช่วงล่างของผมเหมือนคนเป็นอัมพาตที่ขยับไม่ได้ ก่อนที่เทปกาวนั่นจะถูกดึงออกจากม้วนเพื่อเพิ่มความยาวและม้วนวนผ่านหน้าท้องของผมอ้อมไปจนถึงแผ่นหลังก่อนจะลากแปะมันสูงขึ้นเพื่อพันธนาการแขนทั้งสองข้างของผมให้แนบชิดกับลำตัวและพันมันรอบเรือนร่างของผมเรื่อยๆจนมาสิ้นสุดที่ลำคอ

"คุณมันโรคจิต!!"
ผมตะหวาดกร้าวแม้ตอนนี้ทั้งร่างกายจะตึงและชาไปเสียหมด ตอนนี้ผมขยับไม่ได้เสียด้วยซ้ำ มีเพียงปากและดวงตาของผมที่เขาปล่อยให้มันเป็นอิสระ

"เรื่องพวกนี้ฉันเรียนรู้มาจากนายทั้งนั้น"

"ไม่จริง!"

"ถ้าไม่จริงก็อย่าเสร็จ อย่าร้องครางให้ฉันหนวกหู"
เขาพูดพลางช้อนตัวผมขึ้นจากพื้น และโยนผมลงบนโซฟาตัวหนาไม่ใช่ที่เตียงเหมือนในตอนแรก ผมพยายามดิ้นเพื่อให้เทปกาวคลายออกทว่าผมกลับหยุดการกระทำทุกอย่างเมื่อเบาะโซฟาข้างๆยวบลงราวกับมีคนทิ้งตัวลงข้างๆผม 

"นายหนีฉันไม่พ้นหรอก"
สิ้นน้ำเสียงคมเข้มตัวของผมก็ถูกยกลอยสูงจากเบาะขึ้นไปนั่งบนตักเขา ผมสะดุ้งในทันทีเมื่อบั้นท้ายเปลือยของผมสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่ทั้งแข็งและใหญ่ ริมฝีปากร้อนผ่าวพรมจูบแผ่นหลังของผมอย่างบ้าคลั่ง แกนกายใหญ่ที่โผล่พ้นกางเกงยีนส์ตัวหนาถูไถที่บั้นท้ายของผมอย่างเร่งเร้า มันทั้งปลุกเร้าและกระตุ้นแรงอารมณ์จนผมอดไม่ได้ที่จะครางออกมา

"อ..อ๊า"

"นายนี่น่าสมเพชจังเลยนะ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่อยากได้ยินเสียงครางทุเรศของนายให้หนวกหู"
ถึงปากเขาจะพร่ำพูดว่าไม่อยากได้ยินเสียงของผมทว่าร่างกายนั้นกลับสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง เขายกสะโพกของผมขึ้นเล็กน้อยก่อนจะใช้แกนกายสอดเข้าไปในช่องทางคับแคบของผมโดยไม่เปิดทางใดๆ และปล่อยตัวผมให้นั่งลงบนตักของเขาอีกครั้งจนสิ่งใหญ่โตนั้นเข้าไปมิดจนสุดลำ

"อ๊ะ! จ..แจ บ..บอม"
ผมร้องเสียงหลงและพ่นชื่อเขาออกมาอย่างตะกุกตะกักราวกับคนติดอ่าง แกนกายของผมปวดหนึบเพราะอยากปลดปล่อยทว่ามันกลับถูกเทปตรึงไว้ไม่ให้ตั้งชัน

"บอกว่าอย่าร้องไง นายบอกเองว่าไม่ชอบสิ่งที่ฉันทำไม่ใช่หรอ"

"อ๊ะ อ๊า อา"
เขาใช้มือทั้งสองข้างยกสะโพกผมให้ขยับขึ้นลงแทนการขยับสะโพกของตัวเอง แม้ในตอนแรกผมจะพยายามขัดขืนทว่าตอนนี้จิตใต้สำนึกส่วนลึกของผมสั่งการให้ผมขยับมันเองโดยไร้ซึ่งการควบคุมใดๆจากเขา

"อ๊า จูเนียร์ "
เสียงขบกรามแน่นครางเร้าในทุกจังหวะที่ผมปล่อยสะโพกลง ในขณะที่ฝ่ามือหนากลับซุกซนอยู่ที่แกนกายที่ถูกพันธนาการของผม

"อะ อ๊า อ๊ะ อ๊า"
เสียงครางของผมผสานไปกับจังหวะเสียงหยาบโลนที่ดังเป็นจังหวะ แม้อีกฝ่ายจะพร่ำบอกให้ผมหุบปากแต่ผมก็ไม่สามารถทำได้

"อ...อื้อ "
จากเสียงครางเร้ากลายเป็นเสียงอู้อี้ในทันทีเมื่ออิมแจบอมยัดอะไรบางอย่างเข้ามาในปากผม พื้นผิวของมันเป็นพลาสติกที่แข็งและแบน

"ทีนี้ก็หุบปากได้สักทีนะ"
เขาพูดข้างหูด้วยน้ำเสียงสะใจ ก่อนจะยกผมลงจากตัวและจับผมนอนคว่ำแนบไปกับผืนโซฟา มือหนายกสะโพกของผมขึ้นสูงและสอดแกนกายเข้าไปในช่องทางเดิมอีกครั้ง

"อือ อื้อออ"
ร่างกายของผมขยับไหวเอนไปตามแรงกระแทกก่อนที่อะไรบางอย่างจะหกเข้ามาในปาก มันรสชาติขมและเหม็นจนผมแทบอ้วก

ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าสิ่งที่เขายัดเยียดเข้ามาในปากของผมมันคือ...จานสี

กายหนายังคงกระทั้นเข้ามาในร่างกายของผมอย่างไม่ลดละ ในขณะที่เขาส่งเสียงครางอย่างสุขสมผมกลับต้องพะอืดพะอมกับรสชาติของสีจนแทบอ้วก

ผมพยายามคายจานสีออกจากปากอย่างแขยงก่อนจะสำลักสีที่หกเต็มปากจนอิมแจบอมตกใจ เขาหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะรีบพลิกตัวผมขึ้นมา และเช็ดคราบสีที่เลอะริมฝีปากของผมออก

"นายมันชอบทำให้ฉันกลายเป็นคนโง่อยู่เรื่อยเลยนะ...จูเนียร์"
สิ้นน้ำเสียงตัดพ้อที่พูดประโยคชวนงงใส่ผม ริมฝีปากของเขาก็ครอบครองริมฝีปากที่เลอะไปด้วยสีของผมอย่างไม่ลังเล ลิ้นร้อนกวาดไล้ไปทั่วโพรงปากของผม ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าแต่เหมือนว่าเขาพยายามดูดดึงเอาสีออกไปจากปากของผม ไม่ใช่การจูบเพื่อระบายอารมณ์ของตัวเองเหมือนครั้งก่อนๆ

ร่างหนาช้อนตัวผมขึ้นอุ้มในขณะที่ริมฝีปากยังตักตวงและแชร์รสชาติสีจากโพรงปากของผม เขาพาผมมาที่อ่างล้างหน้าก่อนจะถอนริมฝีปากออกจากผมในทันที

"ล้างปากซะ! ถ้าไม่อยากไปล้างท้องที่โรงพยาบาล"
ผมรีบตักตวงเอาน้ำสะอาดจากก๊อกบ้วนปากในทันที และดูเหมือนเขาก็กำลังทำแบบนั้นไม่ต่างจากผม

"เมื่อกี้คุณหมายความว่าไง ที่พูดว่าจูเนียร์ชอบทำให้คุณกลายเป็นคนโง่"
อยู่ๆผมก็ถามเขาออกไปเพราะความสงสัยที่ผุดขึ้นมาในหัว ถึงแม้ผมจะสำลักสีจนเกือบตายแต่ผมก็ได้ยินประโยคนั้นชัดเจน

"นายฟังผิดแล้วฉันบอกว่านายมันโง่ต่างหาก"

"ไม่ใช่! ผมได้ยินเต็มสองหู"

"บอกว่าไม่ใช่ไง ออกไปได้แล้ว ฉันรำคาญ!!"

"คุณจะบ้าหรือเปล่า คุณคงลืมไปแล้วสินะว่าคุณทำอะไรไว้กับผม"
ผมตะหวาดอย่างหัวเสีย เขาคงลืมไปแล้วว่าเขาใช้เทปพันร่างของผมจนเหมือนคนเป็นอัมพาตทั้งตัวแล้วยังมีหน้ามาตะโกนไล่ให้ผมออกไปจากห้องอีก

อิมแจบอมพ่นลมหายใจออกมาแรงๆเหมือนเพิ่งคิดออก ก่อนจะอุ้มผมขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างหน้า ซึ่งมันก็สูงจนขาผมลอยขึ้นเหนือพื้น ก่อนที่ผมจะตกใจจนแทบอุทานออกมาเมื่อร่างสูงทรุดตัวลงก่อนจะยกเท้าผมขึ้นแกะจุดเริ่มต้นของเทปกาวที่ฝ่าเท้า

ความเหนียวที่ยึดติดกับผิวหนังทำให้ผมแสบเล็กน้อยที่มันถูกดึงออกไปจากผิวหนังและดึงเอาขนตามร่างกายของผมไปด้วย แม้ว่ามือหนาจะค่อยๆลอกแผ่นเทปออกอย่างใจเย็น

อิมแจบอมจัดการจากฝ่าเท้า ต่อมาที่แข้งขา ก่อนจะลากไล้ขึ้นมาจนถึงต้นขาของผมและจัดการดึงเทปกาวออกจากจุดที่ทำให้ผมเสียวที่สุดจนผมร้องครางออกมา

"อ๊าาา"

"ฉันบอกว่าอย่าครางให้ฉันได้ยิน"

"ทำไม! คุณจะเอาจานสียัดปากผมอีกหร--"

"เพราะฉันจะเปลี่ยนใจไม่ปล่อยนายกลับห้อง เมื่อกี้ฉันยังไม่เสร็จ"
เขาพูดตัดบทจนผมได้แต่อ้าปากพะงาบพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง หลังจากนั้นทั้งเขาและผมก็เงียบจนกระทั่งเขาแกะเทปกาวทั้งหมดออกจากเรือนร่างของผม

"ทีนี้ก็ออกไปจากห้องฉัน"

"ด...เดี๋ยว!!"
ผมร้องห้ามทันทีที่รู้ว่าร่างสูงกำลังหันกลับไป ถึงแม้ในห้องน้ำจะไม่เปิดไฟเหมือนห้องอื่นๆแต่แสงจากด้านนอกยังคงสาดเข้ามาบ้าง นั่นทำให้ผมพอจะมองเห็นเขาแต่ก็ไม่ชัดนัก 

"............"
ความเงียบของเขาราวกับรอฟังสิ่งที่ผมกำลังพูด ผมพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้ตะกุกตะกัก ก่อนจะยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ซึมขึ้นมาบริเวณขมับ ตอนนี้ร่างกายของผมร้อนผ่าวและปวดหนึบบริเวณกึ่งกลางลำตัว ผมรู้ดีว่าผมต้องการอะไรแต่มันน่าอายเกินกว่าจะเอ่ยขอกับเขา 

แล้วยิ่งเป็นคนอย่างอิมแจบอม คนที่พร่ำพูดว่าผมน่าสมเพช ผมก็ยิ่งอายที่จะร้องขอกับเขา

"ค..คือ..ผม"

"หึ! ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันรู้ว่านายต้องการอะไร"
.
.
.
"เพราะฉันรู้จักนายดีกว่าใคร...จูเนียร์"

สิ้นเสียงร่างหนาก็โถมเข้าหาผมด้วยความโหยหา ก่อนที่ทั้งเขาและผมจะสะสางเรื่องที่ค้างคาของเราทั้งสองต่อจนจบ...ที่ห้องน้ำ


                                             #ฟิคปิดตา

Cut Scene | Gravity 04

Cut Scene | Gravity 04

  "ปล่อยนะคุณแจบอม!"

     ผมพยายามขัดขืนลำแขนแกร่งที่โอบรัดร่างของผมแน่นราวกับคีมล็อค มันทั้งอึดอัดและเจ็บไปทั้งส่วนแขน ทว่าแจบอมกลับไม่สนใจเสียงของผมเลยแม้แต่น้อย 

     "ฉันเคยเตือนนายแล้วนะ แต่นายยังดื้อด้านเอง "

     .

     .

     .

     "งั้นฉันจะถือว่านายยังต้องการ...จูเนียร์!"

ร่างหนาซุกไซร้ซอกคอของผมอย่างบ้าคลั่ง ริมฝีปากขบเม้มอย่างหื่นกระหายจนผมเจ็บไปหมดทั้งลำคอ เขาก้าวขาถอยไปที่เตียงและใช้แขนดึงตัวผมให้เดินตามไปอย่างไม่สามารถขัดขืน 

อิมแจบอมทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงและดึงตัวผมให้นั่งลงบนตักของเขา ความแข็งและพองใหญ่ที่กำลังตื่นตัวทิ่มอยู่ใต้กางเกงจนผมขนลุกวาบ มือหนาดึงชุดนอนตัวบางของผมจนมันฉีกขาดเป็นส่วนๆ กระดุมทุกเม็ดร่วงหล่นลงไปที่พื้นในทันทีแม้เขาออกแรงดึงเพียงไม่มาก น้ำตาผมไหลคลอพร้อมกับเสียงสะอื้นร้องขอให้เขาหยุดการกระทำดังระงมไปทั่วห้อง แต่ก็ไม่สามารถหยุดยั้งแรงอารมณ์ของอิมแจบอมลงแม้แต่น้อย เขายกตัวผมลงจากตักก่อนจะกดไหล่ผมจนแผ่นหลังแนบสนิทไปกับที่นอน ร่างหนาตรงขึ้นมาคร่อมบนตัวผมก่อนจะกดจูบลงมาบนหน้าอกเปลือยเปล่าของผม เขาไล้ริมฝีปากไปตามอกของผมช้าๆก่อนจะใช้ลิ้นสัมผัสกับจุดรวมประสาทบริเวณหน้าอก ลิ้นเรียวไล้วนไปเรื่อยๆจนผมเสียวซ่าน ความโหวงเหวงบริเวณท้องน้อยทำให้ผมต้องกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น ผมปวดหนึบบริเวณส่วนกึ่งกลางของลำตัว และรู้สึกได้ว่ามันกำลังตื่นตัวด้วยสัมผัสที่แจบอมพยายามปลุกเร้า ผมพยายามห้ามความรู้สึกไม่ให้เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขาทว่าตอนนี้หัวของผมมืดตึบไปเสียหมด 

"คุณแจบอม ย..อย่า อ๊า"

ผมเผลอร้องครางออกมาเมื่อเขาถอดกางเกงของผมออกและหยอกเย้ากับแกนกลางลำตัวของผม ทุกอย่างรวดเร็วจนผมยั้งตัวไม่อยู่ ในตอนแรกผมพยายามขัดขืนเขาอย่างสุดชีวิตทว่าแรงของผมกลับทำอะไรกายหนาของเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ฝ่ามือหยาบที่ผมเคยรังเกลียดตอนนี้กำลังครอบครองแกนกายของผมก่อนจะรูดรั้งมันด้วยความถี่จนผมตัวเกร็ง มือผมจิกเข้ากับผ้าปูที่นอนเพื่อคลายความเสียวซ่าน 

"อะ อ๊ะ จ..แจบอม อ๊า  "

ผมกัดริมฝีปากแน่นเมื่อเผลอครางชื่อของเขาออกมาอย่างน่าอาย

"หุบปากทำไมล่ะ เรียกชื่อฉันต่อสิ " 

มือหนาอีกข้างบีบแก้มของผมให้ปากเปิดออก ในขณะที่มืออีกข้างยังไม่ละออกจากกึ่งกลางลำตัวของผม

ผมยังคงปิดปากแน่นและพยายามระงับอารมณ์ ทว่าเสียงครางอื้ออึงยังคงดังในลำคออย่างน่าอาย และดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมทำจะเป็นผลเมื่อแจบอมละมือออกจากผม แต่นั่นกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก ร่างกายของผมต้องการปลดปล่อย...

"นายกล้าขัดคำสั่งฉันใช่ไหมจูเนียร์ "

เขาพูดด้วยน้ำเสียงขุ่น ก่อนจะดึงตัวผมให้ลุกขึ้นจากเตียง สองขาก้าวไปตามแรงลากอย่างโซซัดโซเซก่อนที่เขาจะเหวี่ยงร่างของผมไปบนโซฟาหนังตัวนั้น แม้ห้องจนถูกปกคลุมด้วยความมืดจนมองไม่เห็นแต่ผมยังจำสัมผัสของมันได้ดี 

ข้อมือของผมถูกพันธนาการไว้อีกครั้งด้วยเชือกนั่น ครั้งนี้เขามัดมันแน่นขึ้นกว่าเดิมจนผมปวดกระดูก เขามัดผมทิ้งไว้อย่างนั้นก่อนจะเดินหายไปสักพัก ผมใช้จังหวะนั้นดิ้นรนที่จะแกะปมเชือกที่มัดแน่นออก ทว่ามือหนากลับตรงมากระชากผมไว้ ก่อนที่จะใช้ผ้าผืนยาวผูกรอบดวงตาของผม 

ผมยังจำสถานการณ์แบบนี้ได้เป็นอย่างดี

"คุณแจบอม อย่าทำแบบนั้นกับผมอีกเลยนะ ผมขอร้อง"

ผมอ้อนวอนอีกครั้งพร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกมา ทว่ามันกลับถูกผ้าปิดตาซับไว้เหมือนครั้งนั้นไม่ผิดเพี้ยน ร่างกายของผมสั่นเทาและมีแต่ภาพวาดนั่นเต็มหัวของผมไปหมด มันทำให้ผมสมเพชตัวเองจนแทบไม่อยากให้ใครเห็นมัน

"หึ! ฉันไม่มีอารมณ์มาวาดรูปนายตอนนี้หรอกนะ"

น้ำเสียงเย้ยหยันดังออกมาจากคนตรงหน้า ถึงผมจะไม่เห็นหน้าเขาแต่ฟังจากน้ำเสียงเขาคงรู้สึกสมเพชผมจับใจ ฝ่ามือหยาบกระด้างจับผมให้อยู่ในท่าคุกเข่าเหมือนตอนนั้นอีกครั้ง

"แล้วคุณทำแบบนี้กับผมทำไม"

"ฉันก็แค่จะลงโทษที่นายขัดคำสั่งฉัน"

สิ้นเสียงเยือกเย็น ไม้เรียวแข็งถูกฟาดมาที่บั้นท้ายเปลือยเปล่าของผมในทันที ก่อนจะตามด้วยความเจ็บแสบที่แล่นริ้วไปทั่วจนผมขนลุก น่าแปลกที่มันเจ็บแต่ผมกลับรู้สึกเสียวซ่านอย่างน่าประหลาด เหมือนร่างกายของผมต้องการให้เขาฟาดมันลงมาอีกครั้ง และดูเหมือนว่าคำขอในใจของผมจะสื่อไปถึงเขาเมื่อไม้เรียวฟาดผ่านอากาศจนเกิดเสียง ก่อนจะหวดลงที่บั้นท้ายของผมอีกครั้งอย่างเต็มแรง

"อ๊า"

ผมหลุดร้องออกมาอีกครั้ง แต่ผมกลับแปลกใจที่มันไม่ใช่เสียงร้องแห่งความเจ็บปวด

"เรียกชื่อฉัน จูเนียร์!"

ไม้เรียวถูกฟาดมาที่บั้นท้ายของผมอีกครั้ง พร้อมกับคำสั่งที่หนักแน่นเพื่อกระตุ้นให้ผมทำตาม

"อ๊า ค..คุณแจบอม"

ร่างกายผมกระตุกเกร็งก่อนที่ความคับแน่นจะถูกปลดปล่อยออกมาด้วยน้ำสีขาวขุ่นที่เปรอะเลอะเบาะจนผมตกใจ 

ทำไมความเจ็บปวดถึงทำให้ผมมีความสุข...

"หึ! นายยังเหมือนเดิมนะจูเนียร์"

อิมแจบอมพูดพลางกดหลังผมให้นอนคว่ำลงไปบนโซฟาในขณะที่ข้อมือของผมถูกเชือกรั้งให้ยกสูง มือหยาบยกจับสะโพกของผมให้แอ่นขึ้นด้วยความรุนแรงจนผมต้องยอมทำตามอย่างจำยอม อิมแจบอมไล้มือลงมาที่บั้นท้ายของผมก่อนจะขยำมันอย่างไม่ปราณี เล็บแหลมจิกไปบนเนื้อของผมที่มีรอยช้ำจากการถูกฟาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"เจ็บ..ผมเจ็บ"

ผมเจ็บจนต้องร้องระบายออกมา แต่กลับได้ยินเพียงเสียงครางในลำคอเป็นสัญญาณตอบกลับ ผมถูกมือของเขาคลึงบั้นท้ายจนเขาพึงพอใจและละมือออกจากมัน ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่เขาหยุดการกระทำนั้นทว่าความคับแน่นของนิ้วมือที่สอดแทรกเข้ามาในตัวของผมกลับทำให้ผมต้องร้องดังกว่าเดิม

"อ๊ะ! เจ็บ...ผมเจ็บ อย่าทำนะคุณแจบอม ผมขอร้อง!"

เสียงขอร้องของผมยังคงไร้ค่าสำหรับเขาเช่นเคย นิ้วเรียวยังคงสอยถี่อย่างไม่ยั้งความเร็ว ก่อนที่เขาจะเพิ่มจำนวนนิ้วเข้ามาเพิ่มความเจ็บและจุกให้ผม

"อ๊ะ อะ อ๊ะ อ๊า"

เขาถอนนิ้วออกจากตัวผม ก่อนที่จะสอดสิ่งที่ใหญ่กว่านั้นเข้ามาแทนที่ ผมได้ยินเสียงคำรามอย่างพึงพอใจมาจากเขา ทว่าช่วงล่างของผมกลับคับแน่นจนผมแทบทนไม่ไหว สะโพกของเขาเริ่มขยับเข้าออกเนิบนาบต้นขาแข็งกระทบกับบั้นท้ายของผมจนเกิดเสียงน่าแขยงไปตามจังหวะการขยับของเขา เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นมาพร้อมกับอัตราการเต้นของหัวใจที่เพิ่มขึ้นสูง ร่างกายของผมไหวเอนไปตามแรงกระแทกเมื่อเขากระทั้นมันเข้ามาเสียดสีกับช่องทางคับแคบในตัวผม

"ฮื้ม! จูเนียร์ "

สะโพกหนาเริ่มขยับเข้าออกด้วยจังหวะที่รุนแรงและป่าเถื่อน น้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดทว่าในใจของผมกลับร้องขอให้เขากระทั้นมันเข้ามาแรงอีก 

"อ่ะ อ๊ะ อ๊า อา "

ความเจ็บเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านเมื่อแกนกายแข็งขืนกระแทกเข้ามาในตัวผม กระตุ้นให้ผมร้องครางออกมาอย่างลืมอาย เนื้อตัวผมกระตุกเกร็งอีกรอบก่อนจะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาอีกครั้ง

"ฮืม!...อ๊า "

อิมแจบอมกระแทกเข้ามาเต็มแรงพร้อมส่งเสียงคำรามอย่างพึงพอใจก่อนที่ความอุ่นร้อนจะถูกพ่นเข้ามาในตัวของผม ผมเผลอหลับตาพริ้มราวกับมันเป็นความสุขสมที่ผมต้องการ 

เขาค้างไว้นานก่อนจะถอนมันออกและปล่อยสะโพกของผมลง ร่างของผมทรุดนอนลงบนโซฟาด้วยความอ่อนล้า เหงื่อไหลชะโลมกายพร้อมกับความหอบถี่ที่ผมแสดงมันออกมาอย่างไม่สามารถปิดบัง

#ฟิคปิดตา

Cut Scene | Kiss Attack 10

  ปาร์คจินยองสาวเท้าเข้าไปใกล้เตียงนอนอย่างเชื่องช้า ปากอิ่มสีพีชระบายยิ้มหวานให้คนขี้งอนที่นอนอยู่ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนปลายเตียงอย่างเนิบนาบ มือเรียวจัดแจงปลดกระดุมเสื้อสามเม็ดบนของตัวเอง เผยให้เห็นอกขาวเนียนและตุ่มไตสีหวาน ก่อนจะจัดการกับกระดุมกางเกงและถอดมันลงไปกองบนพื้น เหลือแค่อันเดอร์แวร์สีขาวสะอาด 

"แจบอม! จะไม่ตื่นจริงหรอ?"
พูดพลางสอดมือไปใต้ผ้าห่มและลูบไล้ต้นขาของอีกฝ่ายช้าๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกยิ้มเมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของแจบอม

ตัวของอิมแจบอมเริ่มเกร็งจากการพยายามกลั้นอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นที่ขมับก่อนจะไหลย้อยมาตามโครงหน้าคม

"ยังไม่ตื่นใช่มั้ยแจบอม ได้!!"

พรั่บ!

"อ๊า!!"
ร่างเล็กพลิกตัวขึ้นไปนั่งคร่อมบนร่างของอิมแจบอม ก่อนจะเผลอครางเสียงหลงเมื่อบั้นท้ายสัมผัสเข้ากับแกนกายภายใต้กางเกงของอิมแจบอมที่กำลังตื่นตัว

"โอ๊ย!! ฉันไม่ไหวแล้วจินยอง"
สุดท้ายร่างสูงที่นอนแน่นิ่งก็ทนไม่ไหว เขาดันตัวเองให้ลุกขึ้นทั้งที่คุณหมอตัวเล็กยังนั่งทับอยู่บนตัก ริมฝีปากหยักช่วงชิมความหวานจากต้นคอขาวเป็นอันดับแรก ขณะที่มือก็ซุกซนไปตามแผ่นหลังขาวและคอยประคองให้ปาร์คจินยองทรงตัวอยู่บนตักของเขา

".อ๊า... ไม่โกรธฉันแล้วหรอแจบอม "
คนตัวเล็กครางสลับกับถามคำถามที่ยังค้างอยู่ในใจ แม้การกระทำของอิมแจบอมในตอนนี้จะแทนคำตอบนั้นไปหมดแล้ว

"โกรธสิ! ฉันกำลังลงโทษนายอยู่"

พูดพลางผละจากลำคอขาวไปที่ตุ่มไตสีหวาน ก่อนจะดูดดึงแรงๆจนคนตัวเล็กร้องเสียงหลง

"อ๊า!!! เจ็บนะแจบอม"

เจ้าของร่างสูงกระตุกยิ้มก่อนจะเลื่อนใบหน้าขนาบข้างใบหูของอีกฝ่าย

"นี่คือการลงโทษไงที่รัก...อย่าหวังว่าพรุ่งนี้นายจะมีแรงเดินไปเยี่ยมไอ้ยูคยอม"
พูดจบก็ยกสะโพกของคนตัวเล็กลงจากตักและวางลงบนที่นอนอย่างทะนุถนอม ก่อนจะลุกไปจัดแจงถอดเสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นลอนหน้าท้องสละสวย และอันเดอร์แวร์สีดำเข้ม 

อิมแจบอมทิ้งตัวทาบบนร่างของคนตัวเล็กก่อนจะจัดแจงปลดกระดุมเม็ดที่เหลือออก เผยให้เห็นหน้าท้องเนียนขาวที่กำลังเกร็งด้วยความเสียวซ่าน เขาถอดชั้นในตัวเล็กที่รกหูรกตาออก และแสยะยิ้มเมื่อเห็นแกนกายของอีกฝ่ายกำลังตื่นตัว

"ในเมื่อนี่คือการลงโทษ ถ้านายเสร็จก่อนฉันจะโดนคูณสอง เข้าใจมั้ยที่รัก"

"ฮ่ะ!! เดี๋ยวนะ คูณสองอะไรของนาย"

"อยากรู้ก็ลองเสร็จก่อนฉันดูสิ"

พูดจบก็ใช้ปากครอบงำแกนกายเล็กก่อนจะรูดรั้งอย่างไม่ยั้งจังหวะ

"อะ..อ๊า อิมแจบอม"
เสียงครางเร้าทำให้แจบอมชอบใจและเพิ่มจังหวะรูดรั้งให้เร็วขึ้น จนฝ่ามือเล็กเกร็งแข็งและจิกไปบนที่นอนจนยับยู่ยี่

"อะ.. อะ...อ๊าาา"
ปาร์คจินยองใช้มือดันศีรษะของอีกฝ่ายจนแจบอมยอมถอนปากออก ก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นจะถูกปล่อยออกมา

"คูณสอง"
แจบอมพูดพลางยิ้มเยาะ

"ไอ้เด็กขี้แกล้ง"
คนตัวเล็กเอ่ยตัดพ้อขณะที่ตัวยังสั่นเกร็งและพยายามหายใจเอาออกซิเจนเข้าปอดจนเต็มอิ่ม เพราะเมื่อกี้สิ่งที่แจบอมทำให้มันเกือบจะทำให้คุณหมอตัวเล็กแทบลืมหายใจ

"ถ้าแกล้งมันต้องแบบนี้ต่างหาก"
มือข้างหนึ่งจับต้นขาเรียวยกขึ้นสูง ก่อนจะสอดแกนกายเข้าไปในช่องทางที่คุ้นชินโดยไม่เบิกทาง และเร่งจังหวะเข้าออกอย่างเนิบนาบ

"อ๊ะ อ๊ะ แจบอมเจ็บ "

ใบหน้าหวานเหยเกเพราะความเจ็บและปวดคับที่ช่วงล่าง ฟันแหลมกัดริมฝีปากเพื่อระงับความเจ็บจนเลือดไหลซึม น้ำตาเม็ดใสเอ่อคลอเบ้าตาจนอิมแจบอมรู้สึกผิดที่แกล้งแรงจนเกินไป

ร่างสูงก้มตัวลงไปประโลมจูบบนหน้าผากมนให้คลายความตื่นเกร็ง ขณะที่ส่วนล่างยังคงค่อยๆขยับอย่างผ่อนจังหวะ เพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะเจ็บเกินไป

"ผมแกล้งแรงเกินไปใช่มั้ย...ขอโทษนะหมอ"
พูดจบก็เลื่อนใบหน้าลงมาครอบครองริมฝีปากหวาน ไร้การลุกล้ำใดๆ ร่างหนาเพียงดูดซับเลือดที่ไหลซึมของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาก่อนจะถอนริมฝีปากออก

"อะ...อื้มมมม"
แจบอมขบกรามแน่นก่อนจะเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายแอ่นตัวรับและเริ่มคลายความตื่นเกร็ง

"อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊าาาา"
เสียงหวานครางรับกับแรงกระแทกที่อีกฝ่ายมอบให้ ความเจ็บและจุกแน่นแริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าน เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มไหลชะโลมกาย เพราะอุณหภูมิของเขาทั้งคู่ที่กำลังร้อนผ่าว

"อื้มม อื้มมมมม"

"อ๊ะ อ๊าาา"

ยิ่งสะโพกแกร่งขยับเข้าออกเร็วขึ้น เล็บของจินยองก็ยิ่งต้องจิกยึดที่นอนไม่ให้ตัวไหวไปตามแรงกระแทก

"อ๊ะ...แจบอม ฉันไม่ไหวแล้ว"

"อ๊ะ อ๊าาาาาา"
ร่างเล็กกระตุกเกร็งก่อนจะน้ำสีขาวขุ่นถูกปล่อยออกมาอีกครั้งจนเปรอะเลอะลอนกล้ามของอีกฝ่าย

"คูณสอง"
แจบอมพูดพลางปล่อยน้ำสีขาวขุ่นพ่นอาบช่องทางด้านในจนมันไหลย้อยทะลักออกมาด้านนอก

เขาถอนแกนกายออกก่อนจะนอนฟุบไปบนหน้าอกของคนใต้ร่าง

"ยังเหลืออีกสี่ทีนะหมอ"

 ---------------------------------------------

เราไม่ได้เขียนหลายเดือนเหมือนกัน กลับมาก็ฉากคัทเลย 555555555
แต่ตอนนี้เราตั้งใจแต่แรกว่าจะให้มีฉากคัทอยู่แล้ว 
ภาษาอาจจะไม่ลื่นต้องขอโทษด้วยนะคะ